Toon: Belevenissen van een Raadslid

4 juni 2017 –

De Langstraat –

De Wijhese Langstraat is de mooiste winkelstraat van het land. Winkels, terrassen, Villa Wijhezicht aan de noordkant, de majestueuze Nicolaaskerk als baken in het midden. Een molen, die maar blijft draaien, aan de zuidkant. Een straat met karakter. En ik kan het weten, ik ben er geboren, op nummer 73 om precies te zijn.

Maar mooiste winkelstraat of niet, het gaat niet zo goed met Langstraat.

De loop lijkt er wat uit. En ik kan het weten, ik woon er nog altijd om de hoek. Ik zie ondernemers knokken voor hun bestaan. De straat ligt er spic en span bij, er zijn geregeld leuke acties. Een actieve leegstandscommissie zorgt er voor dat de leegstand binnen de perken blijft. Althans voor het oog. Maar het lijkt vechten tegen de bierkaai. Tegen de na ijlende crisis, het almachtige internet en tegen Raalte, Zwolle en Deventer. Het wordt stiller en stiller in de Langstraat.

Teleurstelling is er over de rol van het gemeentebestuur bij dit alles. Teleurstelling over het verdwijnen van publiekstrekkers als de apotheek, de bank en het gemeentehuis uit de dorpskern. “En dan gaan de basisscholen misschien ook nog het dorp uit! Waar zijn jullie in de vredesnaam mee bezig daar bij de gemeente”, zo hoor ik dan. “En dan die vergunningen. Altijd gedoe! Van klantvriendelijkheid hebben jullie nog nooit gehoord bij de gemeente. Goeie ideeën verdwijnen in een bureaulade en de nieuwe detailhandelsvisie verplaatst louter taal. Er wordt geen probleem mee opgelost. Wat kost zo’n visie eigenlijk….?”

Ik ga kortom niet alleen het dorp in met een boodschappenlijstje. Ik kom er ook met een terug.

Da’s niet erg. En dat het er soms stevig en direct aan toe gaat, geen probleem. Sterker nog daar voor zit je in de raad. Maar tegelijkertijd jeukt het. Want dat wat ik nú op straat hoor, kreeg ik drie jaar geleden ook al te horen. Het voelt als fietsen op een fiets zonder ketting. Je trapt wel maar komt geen steek verder. Het gemeentebestuur en de Langstraat ondernemers lijken elkaar niet te verstaan. De frustratie groeit. Het onderlinge vertrouwen daalt.

Misschien moeten wij de koe maar eens echt bij horens vatten. Als de Langstraatondernemers nu eens een ranglijst maken van de vijf meest prangende problemen dan zorg ik voor vijf raadsleden van de diverse politieke pluimage. Wij sluiten ons vervolgens op in een kamer in het gemeentehuis. De deur gaat pas open als wij heldere en productieve afspraken met elkaar hebben gemaakt.

Afspraken die er voor zorgen dat winkeliers en gemeenteraadsleden het op straat ook eens gewoon over het weer en over het voetballen kunnen hebben.

Deal?

Toon Schuiling