Belevenissen van een raadslid: Olasfa, groene droom met een luchtje

14 januari 2017

Als gemeenteraadslid volg je de media. Dat hoort er bij. Meestal volstaat het om de regionale krant en Salland Centraal te scannen. Afgelopen dinsdag haalde Olst-Wijhe echter ook prominent het landelijke nieuws. Onder de kop ‘Groene droom met een luchtje’ schetste de Volkskrant, op twee volle pagina’s, de tien jaar saneringsellende rond de Olasfa in Olst.

In het kort het verhaal. Aan de IJssel bij Olst stond de Olster Asfalt Fabriek, afgekort Olasfa. De eigenaar lapte alle regels aan zijn laars en zadelde de gemeenschap, na sluiting van de fabriek, op met een zwaar vervuilde locatie. Die teerrommel moet de grond uit, daar is iedereen het over eens. Dat vergt vele miljoenen, maar het is niet anders. De verantwoordelijke overheid, de provincie Overijssel, pakte deze klus ruim tien jaar geleden voortvarend op. Eerst saneren en daarna investeren in een mooie groene omgeving. Dat was het plan. Hoe anders is het gelopen! De provincie kreeg nooit grip op het saneringsproces. Termijnen werden niet gehaald, stank, geluidshinder, afspraken die niet worden nagekomen, wegduikgedrag en het ergste, gezondheidsklachten die niet serieus worden genomen. De omwonenden zijn de sanering, na ruim tien jaar, spuugzat. En terecht.

Hoewel ik niets nieuws las in de Volkskrant raakte het artikel mij. Ik stelde mijzelf twee vragen. Allereerst wát heb ik als gemeenteraadslid gedaan om de oplossing van het probleem dichterbij te brengen. En ten tweede, heeft het geholpen? Om met de eerste vraag te beginnen. Ik denk oprecht dat ik iedere mogelijkheid heb benut om Olasfa onder de aandacht van de provincie Overijssel te brengen. Tot aan de Commissaris van de Koning toe. Ik heb met de omwonenden gesproken, onze provinciale staten fractie opgepord en de nodige infobijeenkomsten bezocht. Dat deden meer raadsleden overigens. En niet vergeten onze burgemeester. Die heeft echt zijn nek uitgestoken.

Dan het antwoord op de tweede vraag. Hebben de acties vanuit politiek Olst-Wijhe geholpen? Daar kan ik helder over zijn. Geen ene mallemoer! Het einde van de sanering is niet in zicht. Het stinkt nog steeds aan de dijk in Olst. Er is geluidsoverlast, de gezondheidsklachten nemen toe. De omwonenden liggen in de clinch met de provincie Overijssel over een schadevergoeding. En dat voelt niet goed. Je wordt raadslid, ik wel althans, om dingen voor elkaar te krijgen, zaken te veranderen, verkiezingsbeloftes na te komen. In de praktijk valt dat vies tegen. Een steentje in de vijver gooien is niet zo ingewikkeld. Een stroom echt verleggen blijkt in de praktijk een stuk lastiger. Dit met de Olasfasanering als treffend bewijs.

Wat resteert is hoop. Hoop dat die vreselijke sanering nu toch eindelijk een keer wordt afgerond. Hoop op een nette schadeafwikkeling voor omwonenden. Hoop dat de provincie Overijssel, na het afronden van de sanering, nogmaals serieus de knipt trekt. Dit om nog iets van ‘de groene droom’ waar de Volkskrant dinsdag over schreef, alsnog te realiseren. Daar hebben de omwonenden recht op. Daar heeft Olst-Wijhe recht op.

Toon Schuiling