Toon: Belevenissen van een raadslid

7 mei 2017 –

Raadsbuddy’s –

Grootste charme van het raadslidmaatschap is dat je geregeld tegen inwoners aanloopt die iets vinden, iets willen of iets juist niet willen. Althans dat vind ik. Steeds opnieuw word ik aangenaam verrast door de kennis en vooral ook door de vaak grote betrokkenheid van mensen bij hun dorp of kern.

Zo ook vorig week maandagavond.

Sandra Bloemendaal en Doedie Pol van Plaatselijk Belang Boerhaar en Nelly Kleinhuis en Anneloes van der Kolk van Plaatselijk Belang Wijhe kwamen ons (de PvdA fractie) vertellen wat ze van de voornomen clustering van basisscholen vonden. Daar waren ze niet voor, dat zal u niet verbazen. Doedie had alles uitgerekend wat er uit te rekenen viel.  Sandra viel op door haar even nuchtere als scherpe analyse, Nelly kwam fel op voor de leefbaarheid van haar dorp Wijhe en Anneloes plaatste kritische kanttekeningen bij de communicatie. Alle vier wisten ze precies waar ze het over hadden. En vooral ook wat ze wél en niet wilden.

Na zo’n ontmoeting met ter zake kundige en vooral betrokken inwoners denk ik best vaak, goh die zouden zo in de gemeenteraad kunnen. Maar die stap wordt vrijwel nooit gezet. Op de barricaden voor een verkeersveilig Olst, je met hart en ziel inzetten voor de instandhouding van het zwembad in Wijhe, je sterk maken voor het behoud van de school. Allemaal geheel tot uw dienst. Maar de gemeenteraad in, nee dank u wel.

Waar ligt dat aan?

Aan ons, de zittende gemeenteraadsleden? Scheppen wij afstand, doen wij te ingewikkeld, vergaderen wij te lang, puffen en steunen wij te veel? Ik heb werkelijk geen idee. En ik ben niet de enige. Heel bestuurlijk Nederland prakkiseert zich suf over de mogelijkheden om de samenleving meer te betrekken bij de (lokale) politiek. En volgens goed Hollands gebruik gebeurt dat in, met raadsleden, griffiers en wethouders gevulde commissies, denktanks en werkgroepen. Daar komt geen burger aan te pas.

En misschien zit ‘m daar wel de kneep.

Zoeken wij de oplossingen te veel in het bestaande bestuurlijke systeem. En maken wij het allemaal ook te ingewikkeld. Daarom het volgende idee. De 17 raadsleden in Olst-Wijhe laten zich in de volgende raadsperiode bijstaan door een zelfgekozen raadsbuddy. Dat kan de altijd verstandig pratende buurman zijn, een slimme ondernemer, iemand die maatschappelijk van wanten weet, een bevlogen actievoerder, het maakt niet uit. Er is maar één voorwaarde: de raadsbuddy beschikt over een flinke dosis gezond verstand.

Gezond of stand dat haar of hem in staat stelt om het democratisch gekozen raadslid te spiegelen, bewust te maken van de maatschappelijke impact van beslissingen, gekkigheid weet bloot te leggen en zo nodig durft tegen te spreken. En dan niet vanuit een diepe politieke overtuiging maar vanuit het belang van het dorp, de kern of gewoon vanuit het menselijke belang.

Wie durft?

Toon Schuiling