Toon: Belevenissen van een raadslid

8 april 2017 – 

Willem, althans zo noem ik hem even – 

Als gemeenteraadslid vergader je en vergader je. Zo af en toe kom je onder de mensen. Af en toe is veel te weinig, ik weet het. Maar vorige week ben ik weer eens als raadslid bij een inwoner over de vloer geweest. Bij Willem, althans zo noem ik ‘m even. Hij heet anders, de kwestie ligt wat privé. Vandaar Willem.

Een partijgenoot van mij liep Willem tijdens de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen tegen het lijf. Die folder konden wij wat hem betreft in onze …..steken. Hij zei het niet zo, maar zijn lichaamstaal sprak boekdelen. Klaar met de politiek, dat was hij. En de reden waarom, daar wilde hij het best een keer over hebben. En goed ook.

En zo zat ik bij Willem aan tafel. Net huisje, mooie tuin, de boel goed op orde. Maar wel werkloos en dat al een tijdje. De vijftiger werd 2 jaar geleden op straat gezet. Voor het eerst in 34 jaar liep hij bij huis. Willem werkte als productiemedewerker bij een groot regionaal bedrijf. De productie werd ge-out-sourced zoals dat in het jargon van 2017 heet.

Het productiewerk wat er is wordt dan niet langer door vaste personeelsleden gedaan maar door flexwerkers. En die komen overal vandaan. Dat is een stuk goedkoper voor de werkgever. Maar dat is wel kloten voor mannen en vrouwen als Willem. Mannen en vrouwen die jarenlang hun beste krachten gaven worden met een getuigschrift en een paar centjes naar huis gestuurd. Aju paraplu, de 24 uurs economie dendert verder. Zonder mannen en vrouwen als Willem.

Het gevoel niet meer nuttig te zijn vreet aan Willem evenals het ontbreken van perspectief.  ‘Wat doet het UWV?”, zo vraag ik hem. Willem schiet vol. Af en toe krijgt hij een vacature toegeschoven. ‘In de ploegendienst voor € 9,32 per uur’’, zo vertelt hij. Ik schrik van het bedrag maar daar is Willem eigenlijk nog het minst teleurgesteld over.

Het gaat om de manier waarop het UWV met hem omgaat. Er is geen plan, geen contactpersoon en dus geen begeleiding. Af en toe wordt een vacature gemaild, dat is het. “En de klok tikt door’, vertelt Willem, ‘Over een jaar kan ik naar de gemeente voor een bijstandsuitkering. Kan ik mijn eigen keet opeten’.

En daar zit je dan als gemeenteraadslid. Dan denk je wat te vertellen te hebben. Wat te zijn, iets voor elkaar te kunnen krijgen. Pfff….

Ik beloofde hem om eens bij de consulenten van de gemeente Olst-Wijhe te informeren. Die komen officieel pas in beeld als Willem in de bijstand zit. Maar als er kansen zijn om hem uit de bijstand te houden dan is dat natuurlijk ook voor de gemeente financieel gunstig. En zo zaten Willem en ik deze week bij Corinne van de gemeente Olst-Wijhe. Ze had, zo zei ze eerlijk, Willem nog niet zo heel veel te bieden. Maar ze luisterde, toonde begrip, ze vroeg om Willems CV en beloofde eens te informeren bij de lokale werkgevers. Ook adviseerde ze Willem om maar eens even goed van zich af te spreken bij het UWV.

Willem was blij met het gesprek met Corinne, zo vertelde hij mij toen wij weer buiten stonden. Eindelijk eens iemand die gewoon luisterde en eens geen haast had. Willem heeft binnenkort een afspraak bij het UWV. Ik ga mee. Om Willem te helpen. Maar vooral ook om aan den lijve te ervaren hoe het er écht aan toe gaat in de wereld.

Dat doen wij veel te weinig in de politiek.

Toon Schuiling

PS wie een baantje voor Willem weet kan zich bij mij melden, [email protected]